Delen
Verslag

Estany d’Amitges - Refugi Saboredo

Spanje - Catalonië

Estany d’Amitges - Refugi Saboredo

05.08.2018

Extract uit het reisverslag     2018 - Catalonië

Net zoals gisteren haal ik bij de lokale superette een stokbrood (voor onze picknick) en koffiekoeken (chocoladebroodjes) voor bij het ontbijt. Het belooft andermaal een zeer zonnige dag te worden. Vandaag starten we aan een 2-daagse trekking met overnachting in de berghut “Refugi Saboredo”. Voor Lisa is dit de allereerste ervaring met het overnachten in een hut. Door er een 2-daagse tocht van te maken, kunnen we iets dieper het park van de “Aigües Tortes” binnengaan dan wat enkel met een dagtocht mogelijk zou zijn. We nemen wel de bergtaxi naar Estany d’Amitges (het meer iets voorbij de gelijknamige berghut) en zullen op dezelfde manier terugkomen, maar dan vanaf Estany de Sant Maurici. De terugrit met de bergtaxi bespaart op die manier tijd voor een kleine afdaling die op zich het minst te bieden heeft.

We staan reeds om 8u45 aan het loket van de bergtaxi’s. Normaal gaan ze om 9u open, maar er staat al best wat volk en ze doen vroeger open. Voor onze bestemming (Estany d’Amitges) zijn we nog maar met 4 personen moeten we wachten tot er nog geïnteresseerden opdagen om minimaal met 6 te zijn. Anders wordt er niet gereden. Spijtig tijdverlies, want het is pas tegen 9u30 dat we met voldoende zijn om te kunnen vertrekken voor een rit van ongeveer 50 minuten. Het eerste deel (tot Estany de Sant Maurici) gaat over een vrij goede weg, maar daarna moet de Land Rover Defender het beste van z’n kunnen laten zien. Bij deze zijn we helemaal wakker geschud :-).

We hebben een paar opties om naar Refugi Saboredo te gaan en laten de ervan afhangen van onze conditie telkens we op een punt komen waar we kunnen kiezen voor een korte of langere weg. Uiteindelijk gaan we voor de op één na langste versie die ons langs de ronduit schitterende meren van Colomeres brengt. M’n literaire vaardigheden schieten te kort om zoveel natuurpracht te beschrijven. Dus de foto’s moeten maar voor zich spreken (al tonen die toch steeds maar ee fractie van wat je echt ter plaatse ervaart, voelt, ruikt,…).

Het ‘nadeel’ van de afdaling naar de meren van Colomeres, is dat er ons daarna (op het laatste én warmste stuk van onze tocht) nog een pittige klim te wachten staat. Regelmatig op adem komen en heel veel drinken is de boodschap. We hebben geen haast. Iets na 17u zijn we aan de hut. Een primitieve refuge. In de slaapruimte zijn het (zoals meestal in hutten) stapelbedden en we krijgen 2 bovenste bedden toegewezen. Ze staan per 2 los van elkaar, zonder zijwand, waardoor je zomaar uit het bed zou kunnen rollen. Dit slaat niet rustgevend (vind ik). En daar kwamen verschillende luide snurkers en een persoon met een aanhoudende hoest bij … veel slapen hebben we niet gedaan, waardoor Lisa’s eerste huttenervaring er meteen toe heeft geleid dat dit voor haar niet meer hoeft :-). Nochtans was het eten OK (op een vlieg na in de salade van Lisa) en zaten we aan tafel met een aantal fijne jonge mensen (uit Spanje en Frankrijk).

Wat van deze dag het meeste zal bijblijven is de prachtige natuur die we niet zonder een overnachting in deze hut zouden kunnen bereikt en gezien hebben. Dus nemen we de ongemakken er graag bij (niet, Lisa?).


Info